The story of in the beginning when god created the heavens and the earth

Soloshow 'I still believe' at Odapark Venray in the Netherlands

​

Exhibition text written by Manus Groenen

​

In the beginning when god created the heavens and the earth

Via Samsara bewegen we naar de laatste ruimte waar we opgewacht worden door film waarin een ‘alien ’
figureert. Het zijn entiteiten die al eerder en rol speelden in een ouder werk van Bamberger getiteld The
Canis Lunatics. Daar worden ze geïntroduceerd als kolossale wezens die buiten de tijd en ruimte leven en
de energetische sferen bewonen. “Ik denk dat buitenaards leven altijd al op aarde geweest is, want het
hele universum is onderdeel van hetzelfde geheel. Ze komen uit een andere atmosfeer en kunnen hier niet

ademen, maar nemen wel de subtiele energie waar die wij niet meer kunnen zien.” De gasmaskers
beschermen de aliens tegen de atmosfeer van de aarde en dwingt ze om te vertrouwen op hun intuïtie.
De sfeer is in deze slotruimte zachter en luchtiger. We zien een alien die bezig is met de banale handeling
van het bakken van een pannenkoek, maar wanneer de pannenkoek tegen het licht gehouden wordt, lijkt
het op een maan of zelfs een volledig sterrenstelsel. Wordt hier met een klein gebaar de gehele schepping
van het universum losjes overgedaan? Kondigt dit een einde aan of juist een nieuw begin? Of doet die
vraag er helemaal niet toe in een cyclus van eeuwige wederkeer? Het is als sluitstuk een komische sprong
van het alledaagse naar een hoger en tijdloos geheel waarin de speelsheid en luchtigheid van het leven
terugkeren.

​

Een bril voor het derde oog

Morena hoopt bij haar publiek iets te ontsluiten door het delen van haar innerlijke reizen. Ze laat een
wekker rinkelen die helpt bij het ontwaken uit de slaapstand van het dagelijks leven. “Als je de expositie
verlaat en weer terugkomt in het bos doet dat iets met je systeem.” Wellicht resoneert de tentoonstelling
direct, raakt het je vanbinnen en ervaar je verbinding met een groter collectief bewustzijn. Wellicht is de
ervaring vooral wonderbaarlijk, cerebraal en esthetisch: je draagt hem hoe dan ook met je mee. “De
ervaring zal in je onderbewuste veld verankerd zijn. Soms gaat dat veld na een kleine trigger opeens open
en kun je begrijpen wat ik wilde vertellen. Misschien snap je het niet direct, maar voel je het later.”
Morena Bamberger nodigt ons uit om een tijdloze dimensie vol creatie en destructie te betreden, waarin
het oude constant plaats maakt voor het nieuwe. Het zal voor velen een prikkelende kennismaking zijn met
een groter geheel en misschien zelfs het begin van een persoonlijke transformatie. Wellicht stap je als
gewoontedier het Odapark binnen, maar is er eenmaal buiten in het bos een fonkeling teruggekeerd van de
wolf die je ooit geweest bent?