​

​

Samsara

Vanuit de cirkel volg je het pad richting het indringende geluid van een gong: wederom een teken dat we
vanuit religieuze gebruiken herkennen als een aankondiging. De bron van het geluid blijkt een
hypnotiserend, rondtollend gouden ei dat omringd wordt door een chaotisch licht- en schaduwspel. Het
werk draagt de titel Samsara, een woord dat ‘in cirkels ronddraaien ’betekent in het Sanskriet, de heilige
Indiase schrijftaal en de oertaal van de Sinti. In het boeddhisme en hindoeïsme wordt samsara gebruikt om
de eeuwige cyclus van dood en wedergeboorte zonder begin en eind te beschrijven. In dit werk lijkt de
mens echter geen toegang te hebben tot dit universele oersymbool van vruchtbaarheid en geboorte. Zijn
we te ver verwijderd geraakt van onze oorsprong?
In bepaalde religieuze stromingen wordt met samsara juist het alledaagse leven vol pijn en lijden
beschreven, als tegenpool van een gelukzalig en verlicht bestaan in het nirwana. In het werk van
Bamberger wordt deze eeuwige strijd verbeeld door spiralen van soldaatjes die zichzelf neerschieten. Ze
refereert in dit werk ook aan de traumatische en eindeloze achtervolging van haar Sintibestaan en haar
voorouders. Het werk Samsara maakt ons bewust van cycli in het dagelijkse en eeuwige leven waar we als
mensheid maar moeilijk uit kunnen ontsnappen.

​

Een bril voor het derde oog

Morena hoopt bij haar publiek iets te ontsluiten door het delen van haar innerlijke reizen. Ze laat een
wekker rinkelen die helpt bij het ontwaken uit de slaapstand van het dagelijks leven. “Als je de expositie
verlaat en weer terugkomt in het bos doet dat iets met je systeem.” Wellicht resoneert de tentoonstelling
direct, raakt het je vanbinnen en ervaar je verbinding met een groter collectief bewustzijn. Wellicht is de
ervaring vooral wonderbaarlijk, cerebraal en esthetisch: je draagt hem hoe dan ook met je mee. “De
ervaring zal in je onderbewuste veld verankerd zijn. Soms gaat dat veld na een kleine trigger opeens open
en kun je begrijpen wat ik wilde vertellen. Misschien snap je het niet direct, maar voel je het later.”
Morena Bamberger nodigt ons uit om een tijdloze dimensie vol creatie en destructie te betreden, waarin
het oude constant plaats maakt voor het nieuwe. Het zal voor velen een prikkelende kennismaking zijn met
een groter geheel en misschien zelfs het begin van een persoonlijke transformatie. Wellicht stap je als
gewoontedier het Odapark binnen, maar is er eenmaal buiten in het bos een fonkeling teruggekeerd van de
wolf die je ooit geweest bent?